تهدید کرونا برای هستی اجتماعی - وبلاگ گوگل

به گزارش وبلاگ گوگل، عباس کاظمی با بیان این که ویروس کرونا نه تنها موجودیت زیستی آدمی را تحت تاثیر خود قرار داده است، می گوید: هستیِ اجتماعی ما هم زیر فشارهای سهمگین هراس پزشکی شده، و جدایی گزینی های اجتماعی تهدید شده است.

به گزارش وبلاگ گوگل، این جامعه شناس و مدیرگروه مطالعات فرهنگی در موسسه مطالعات فرهنگی و اجتماعی در یادداشتی با اسم زندگی پشت درهای بسته که در ماه های ابتدایی شیوع ویروس کرونا در ایران منتشر نموده درباره تغییراتِ ارتباطات می نویسد: در ایام قرنطینه و اینک علی رغم بازگشایی نسبی کسب و کارها، ارتباطات ما با اطرافیان مان به کلی تغییر نموده است، سطح تماس های فیزیکی و اجتماعی به کمترین حد خود رسیده، آمد و شدهای خانوادگی محدود شده و تعاملات محبت آمیز به سیمای خاطره ای مجذوب نماینده و دوست داشتنی تغییر شکل داده است. حیات اجتماعی و پویش های شهری ذیل چشمان نظاره گر و سراسربین ویروس به عبور و مرور ضروری تنزل یافته است. کافه ها و رستوران ها که نماد زندگی بیرونی هستند خالی از جمعیت شده اند و بسیاری از آن ها حتی تعطیل شده اند. تو گویی شهر و جنب وجوش های آن به روزگارانی تعلق داشته که آدمیانی دیگر در آن می زیستند.

کاظمی با طرح پرسشی ادامه می دهد: آیا شهر باید به انسان های ماسک دار، شکّاک، و مضطرب نسبت به یکدیگر عادت کند؟ آیا همچنان باید از اشیاء (دستگیره در، کیسه های خرید، و...) بترسیم؟ و... پرسش مهم تر این خواهد بود که گونه بشر چگونه قرار است جامعه و شهر را از درون خانه ها و ساختمان های محافظت شده اداره کند؟

این جامعه شناس درباره تغییرات شیوه زندگی در ایام قرنطینه این طور می نویسد: در شرایط کرونایی شده و به خصوص در ایام قرنطینه، زندگی به دو شیوه خود را از نو بازسازی نموده است: ابتدا به وسیله درب های بسته خانه ها و حتی این روزها بعد از فروکش کردن بحران در پشت درهای بسته اتاق های کار! و شیوه دومی که زندگی کرونایی شده خود را بازآفریده است، به وسیله قاب دوربین های موبایل ماست. هرچه بیشتر تعاملات ما با خانواده، دوستان و همکاران، پشت این قاب ها و چارچوب ها تجلی یافته است. زندگی روزمره که پیش از این به وسیله تعاملات فیزیکی سرشار از بروز احساسات و هیجانات رفتاری بود به میانجی گوشی های هوشمند هرچه بیشتر جنبه ای تصویری یافته است.

او می افزاید: در پشت هیاهوی بی سرانجام سیاست گذاران دولتی و توصیه های پزشکان و آمارهای اعلام شده مرگ ومیر روزانه وزارت بهداشت آن چه به فراموشی سپرده شده است انسان و رابطه عاطفی شنماینده اوست. رسانه ها و گفتمان پزشکی زده که انسان ها را به عدد تقلیل داده اند، هر روز تعداد مرگ و میر و تعداد افراد مبتلاشده را اعلام می نمایند. عددهایی که ما با شنیدن و افزایش روزافزون شان وحشت می کنیم بدون آن که بیاندیشیم این ها عدد نیستند بلکه انسان هایی دارای خاطره، احساس و عواطف اند/ بودند.

کاظمی در سرانجام بیان می نماید: برای مبلغان رسانه ای گفتمان پزشکی اهمیتی ندارد که مردگان چه کسانی بودند، آیا خانواده داشته اند؟ شغل شان چه بوده است؟ چه رنج هایی را پیش و در طول بیماری متحمل شده اند؟ و مهم تر از همه وابستگان شان چگونه قرار است سنگینی غم و اندوه از دست دادن عزیزان شان را در فقدان روابط گرم دوستان و همکاران تاب آورند؟