پشت پرده طراحی ترن های هوایی چه می گذرد؟ - وبلاگ گوگل

به گزارش وبلاگ گوگل، ترن های هوایی به عنوان یکی از اصلی ترین جاذبه های شهربازی ها و پارک های موضوعی، هواداران زیادی دارند، اما تا به حال فکر نموده اید که این ترن ها چطور طراحی و ساخته می شوند؟

زمانی که سوار بر یک ترن هوایی با سرعت 265 کیلومتر بر ساعت به سمت پایین می آیید، اصلاً نمی توانید فکر کنید که چه عواملی باعث خلق این لحظه وحشتناک شده اند.

در لحظاتی که سوار ترن هوایی هستید و آدرنالین خون تان به اوج خود می رسد، امکان ندارد که تصور کنید چنین تشکیلاتی سال ها قبل به وسیله تیمی از طراحان خلاق با دقت و احتیاط برنامه ریزی شده است. در واقع هیجانی که روی ترن هوایی حس می کنید، به صورت تصادفی اتفاق نمی افتد و طراحان برای تمام چرخش ها، اریب ها، وارونه ها، سقوط ها حدود پنج سال زمان صرف نموده اند تا چنین تجربه ای را برای علاقه مندان رقم بزنند.

جف هاولیک (Jeff Havlik)، متخصص طراحی ترن هوایی در شرکت معروف PGAV مقاصد است که ترن مانتا در پارک موضوعی سی وُرلد اورلاندو و ترن پاروت در امپراطوری اقیانوس چیملانگ چین را طراحی نموده است. او اطلاعاتی درباره دنیای طراحی ترن های هوایی را در اختیار ما قرار داده است که در این مقاله از وبلاگ گوگل به آن اشاره خواهیم کرد.

پیداکردن داستان و موضوعی که با هدف پارک هماهنگی داشته باشد

طراحان قبل از انجام هر کاری، با مالکان پارک همکاری می نمایند تا بفهمند هدف آن ها از ساخت ترن دقیقاً چیست. آیا واقعاً می خواهند خود را به عنوان یک پارک مهیج معرفی نمایند؟ از ترن هوایی پارک رقیب، بهتر شوند؟ گروه سنی تازهی را به پارک خود جذب نمایند؟ به عنوان مثال، زمانی که شرکت PGAV یک ترن برای پارک سی وُرلد طراحی کرد، هدف جذب گروه سنی نوجوان بود، چراکه بزرگسالان و بچه های کوچک از مشتری های این پارک بودند، اما از آنجا که برای نوجوان ها تفریح ای وجود نداشت، از آن استقبال نمی کردند. هاولیک راجع به اولین ترن هوایی پارک سی وُرلد که مختص بزرگسالان بود، گفت:

ما سفر به آتلانتیس (جزیره ای خیالی) را ترتیب دادیم. این ترن برای بیان یک خط داستانی غنی با تِم آب طراحی شده بود، اما در عین حال قرار بود به حدی هیجان انگیز باشد که نوجوان ها نیز مشتاق سوارشدن به آن شوند.

از همین نقطه بود که طراحان، یک خط داستانی برای کل این سواری تعریف کردند که از محوطه ایستادن در صف آغاز می شد و تا ایستگاه سوارشدن و سواری ترن ادامه می یافت و در بخش خروج و مغازه هدیه به سرانجام می رسید. هاولینک دراین باره شرح می دهد:

یکی از برترین بخش های سی وُرلد، مانتا رِی (سفره ماهی) است. در ابتدا باید می فهمیدیم که چطور داستانی درباره اقیانوس و سفره ماهی تعریف کنیم. به همین خاطر، در محل ایستادن مردم در صف، نمایشگاه بزرگی از سفره ماهی قرار دادیم تا آن ها نحوه حرکت، سُرخوردن و تعامل سفره ماهی با یکدیگر را مشاهده نمایند. در ادامه می خواستیم درست مثل حرکت سفره ماهی دیو، همان حس پرواز در آب را عینیت بخشیم؛ هرچند که بازدیدنمایندگان هنگام سوارشدن این ترن در هوا پرواز می نمایند.

به این ترتیب، هاولیک و تیمش به منظور ایجاد حس پرواز، یک ترن پرواز طراحی کردند که مسافر به صورت معکوس در زیر ریل قرار می گرفت. در طول این دو دقیقه و 30 ثانیه سواری، مسافران سُرخوردن، شیرجه زدن و چرخیدن را مثل یک سفره ماهی اقیانوس تجربه می نمایند.

طراحی ترن هوایی به شکلی که همه گروه های سنی از آن استفاده نمایند

مسافران ترن های هوایی فقط 20 درصد از بازدیدنمایندگان پارک های موضوعی را تشکیل می دهند. بنابراین، یک ترن هوایی خوب باید بتواند تخیل افرادی که سوار ترن نمی شوند را برانگیزد. جف هاولیک می گوید:

از نظر ما خیلی مهم است، افرادی را که سوار ترن نمی شوند، از برنامه ریزی خود کنار نگذاریم. در پارک سی وُرلد می توان به اندازه همان صفی که برای ترن کشیده شده است، صفی جداگانه را در محل گودال مشاهده کرد. پس از مرحله سقوط و چرخش، مسافران از یک گودال عبور می نمایند و اگر خانواده شان در این محل ایستاده باشند، می توانند آن ها را در ترن ببینند و عکس شان را بگیرند.

ویژگی اصلی ترن مانتا رِی مربوط به زمانی است که ظاهراً از روی سطح آب سُر می خورد و باعث پاشیده شدن آن به اطراف می گردد، هرچند مسافران اصلاً آب را نمی بینند چراکه آب در پشت ترن حرکت می نماید. این موضوع فقط برای تفریح تماشاگران در نظر گرفته شده است.

سرعت ترن را با استفاده از ترفند غافلگیری و چشم انتظاری تنظیم می نمایند

پس از آنکه خط داستان و زیبایی شناسی به سرانجام می رسد، طراحان آغاز به آنالیز نحوه حرکت ترن می نمایند. هاولیک می گوید:

ما در پی بالاترین حد از تجربه جیغ و هیجان نیستیم، آن هم در جایی که مسافران در کل زمان سواری احساس گیجی و سردرگمی می نمایند. در واقع به طراحی ترن بیشتر به عنوان ساخت یک سمفونی با افت و خیزها و اوج ها نگاه می کنیم.

برای این منظور، طراحان روی روان شناسی انتظار کار می نمایند. از همان زمانی که مسافران در صف ایستاده اند، این انتظار شکل می گیرد و آن ها را درگیر داستانی می نماید که به زودی تجربه خواهند کرد. این چشم انتظاری تا ایستگاه سوارشدن به ترن ادامه می یابد، به خصوص که طوری طراحی شده است تا مسافران بتوانند افراد شاد و هیجان زده ای را که مشغول پیاده شدن از ترن هستند، ببینند. چنین طراحی ای باعث ایجاد هیجان و انتظار می گردد و خیلی ظریف به مسافران نشان می دهد که چطور وارد ترن شده و از آن خارج شوند تا این فرایند سریع تر انجام گردد.

در ادامه، اولین بخش از ترن قرار گرفته است که مسافران را بالا می برد و قرار است در نظر مسافران طولانی تر به نظر برسد و این حس عجیب وغریب را در آن ها به وجود آورد که در مرحله بعد چه اتفاقی خواهد افتاد؛ بنابراین وقتی ترن به یک باره به سمت پایین حرکت می نماید، حس بسیار قوی تری در مسافران ایجاد می گردد. از اینجا به بعد قرار است که همان اتفاقات زندگی با فراز و فرود ها و آرامش حدفاصل آن ها اتفاق بیفتد. با این حال، کل جهت ترن نمی تواند فقط پیچ وتاب و چرخش باشد و ضمن اینکه هدف از آن سفری با پیچ های ملایم در طول پارک هم نیست. هاولیک دراین باره شرح می دهد:

باید تعادل حفظ گردد. مسئله ایجاد سمفونی ای از توقعات و غافلگیری ها است. شما قرار نیست همواره به مسافران بگویید که چه اتفاقی در انتظارشان است. عدم اطلاع از اینکه چه اتفاقی در ادامه خواهد افتاد، بدان معنا است که انتظار آن را ندارید و به همین خاطر سواری شما مهیج تر می گردد؛ هرچند که حس دلهره و استرس تان نیز افزایش می یابد.

طراحان باید سرعت ترن را با دقت تنظیم نمایند و پس از لحظات پرهیجان، اندکی به مسافر اجازه دهند تا به آنچه تجربه نموده است، فکر کند و بعد او را به مرحله مهیج بعدی ببرند.

طراحان برای اطمینان از عملکرد پیروز ترن، از بطری های آب استفاده می نمایند

پس از تنظیم سرعت ترن، طراحان تصمیم می گیرند که چطور عناصر مختلف آن را جاگذاری نمایند و این ترن از چه طریق با پارک و گذرگاه های آن هماهنگ گردد. آن ها موضوع را با مالکان پارک و سپس تولیدنماینده ترن در میان می گذارند تا اصلاحات خود را اعمال نمایند. این طرح دو یا سه بار بین طرفین ردوبدل می گردد، تا اینکه به نتیجه نهایی برسد. زمانی که همه روی طرح پیشنهادی به توافق رسیدند، یک مدل سه بعدی طراحی می گردد تا مالکان پارک بتوانند در محیطی شبیه سازی شده، ترن سواری نمایند.

پس از تأیید طرح، تولیدنمایندگان آغاز به انجام یک سری محاسبات ساختاری می نمایند و موضوعاتی نظیر نیروی گرانشی که بر هر مسافر وارد می گردد و اندازه فولاد موردنیاز برای ستون های موردنظر را معین می نمایند. پس از تکمیل محاسبات، تولیدنمایندگان به سراغ ساخت بخش های ریلی، مونتاژ ستون ها و قطعاتی می فرایند که روزی به یک ترن هوایی تبدیل خواهد شد. همه چیز طی چندین ماه ساخته شده و بعد تمام قطعات به صورت جداگانه به محل برپایی ترن ارسال می گردد.

قطعات ترن در مدت چند ماه به هم وصل می گردد و قبل از استفاده باید برای دو تا سه ماه تحت آزمایش قرار گیرد. آزمایش نماینده ها از بطری های آب به عنوان شبیه ساز بدن انسان استفاده می نمایند تا اثرات گرانش را روی مسافران بالقوه مورد آنالیز قرار دهند. این ترن باید برای ساعات معینی آزمایش گردد تا بتواند از انجمن مربوطه گواهینامه بگیرد که به عنوان مثال در آمریکا این موضوع برعهده سازمان ای اس تی ام است. هاولیک می گوید:

پس از آزمایش ها، نوبت به مرحله آماده سازی ترن می رسد. درست مثل نشستن روی یک جایگاه چرم نو که سفت و سخت به نظر می رسد، اما پس از مدتی نرم می گردد و می توان احساس راحتی کرد؛ چرخ ها، ستون های حامل و همه قطعات ترن، تازه هستند و تا زمانی که چند صد بار در این جهت حرکت نکند، حرکتش روان نخواهد شد.

پس از انجام آزمایش ها و مرحله آماده سازی، تازه می توان از آن برای تفریح مردم استفاده کرد. کل این مراحل یعنی از زمان شکل گیری ایده تا افتتاحیه، بین سه تا پنج سال طول می کشد و گاهی اوقات تا زمانی که اولین نفرات سوار ترن شوند، هزینه ای بالغ بر 30 تا 60 میلیون دلار بر گردن پارک ها می افتد. پس دفعه بعد که خواستید سوار ترن شوید و با قیمت بالای بلیط آن روبرو شدید، دلیل آن را می دانید.

هاولیک می گوید این آمار و ارقام برای ترن های سفارشی ساخته شده با فناوری موجود است. ترن هایی که به تقلید از ترن های موجود و با کمی تغییر برای قرارگیری در فضای موردنظر هستند، در مدت زمان کوتاه تری ساخته می شوند. هرچند ساخت ترن هایی که تا به امروز نمونه آن ها ساخته نشده است، مشابه پارک های دیزنی و یونیورسال استودیوز می تواند تا هشت سال نیز طول بکشد. قیمت تمام شده همه ترن ها بسیار بالا است. در هر صورت وقتی سوار این ترن ها بالا و پایین می روید، ظاهراً هیچ یک از این مسائل اهمیتی ندارد. تبدیل یک ایده به واقعیت، فرایندی طولانی است، اما به نظر می رسد که همان چند لحظه هیجان آور ارزشش را دارد. سری بعد که در یک بعد از ظهر گرم، در صف سوارشدن به ترن ایستادید، بدانید که افراد زیادی ساعت ها وقت صرف ساخت و برپایی آن نموده اند.