یک سیاره غول پیکر جایی عجیب در منظومه شمسی پنهان شده است - وبلاگ گوگل

به گزارش وبلاگ گوگل، پژوهشگران ناسا در جدیدترین آنالیز خود می گویند 7 درصد احتمال وجود دارد که یک سیاره غول پیکر یخی در منظومه شمسی پنهان شده باشد.

به گزارش ایسنا، بر اساس مطالعه تازهی که در پایگاه پیش از چاپ arXiv منتشر شده و هنوز مورد آنالیز همتا قرار نگرفته است، دانشمندان به تازگی محاسبه نموده اند که هفت درصد احتمال وجود سیاره همسایه دیگری در منظومه شمسی ما وجود دارد.

اگرچه ممکن است این عدد، احتمال کمی به نظر برسد، اما باید به این توجه داشت که صفر درصد نیست. پژوهشگران حدس می زنند که این دنیای مرموز احتمالاً در ابرِ دوردستِ اورت زندگی می نماید. ابر اورت(Oort cloud) منطقه ای کروی مملو از قطعات یخی و دنباله دارها که میلیاردها تا تریلیون ها کیلومتر از خورشید فاصله دارد.

ابر اورت بر اساس نظریه یان اورت اخترشناس هلندی، نام مکانی است که خیلی از دنباله دارها از آن سرچشمه می گیرند و در فاصله 50 هزار واحد نجومی معادل تقریباً یک سال نوری از خورشید واقع شده است. به عبارت دیگر، فاصله خورشید تا لبه درونی این ابر تقریبا یک پنجم فاصله تا نزدیکترین ستاره، یعنی پروکسیما قنطورس است و فاصله خورشید تا لبه بیرونی ابر اورت تقریبا به نصف فاصله تا این ستاره می رسد.

یان اورت در سال 1950 میلادی اعلام نمود به این علت که دنباله دارها از همه سو به طرف زمین می آیند، پس بایستی از مکانی که حول منظومه شمسی را فراگرفته، سرچشمه گرفته باشند. نظریه اورت مورد پذیرش گروه زیادی از ستاره شناسان نهاده شد و پس از آن، این مکان ابر اورت نام گذاری شد.

ابر اورت در خارج کمربند کویپر واقع شده و عرض آن از فاصله 100 واحد نجومی از زمین آغاز شده و تا یکصد هزار واحد نجومی ادامه دارد و از این رو، آن سوی ابر اورت را باید میانه راه خورشید و نزدیک ترین ستاره ها به ما به حساب آورد.

ابر اورت را دربردارنده حدود 10 تریلیون جرم فضایی می دانند. این ابر که عمدتاً از خرده سیاره های یخی فرّار در اطراف خورشید تشکیل شده به دو منطقه تقسیم می گردد: یک ابرِ اورتِ درونیِ دیسک شکلِ قرص پیرا-ستاره ای که ابر هیل است و دیگری ابر اورت بیرونی کروی شکل. هر دو منطقه فراتر از منظومه شمسی و هلیوسفر و در فضای میان ستاره ای جا دارند.

آن سیاره غول پیکر یخی کجا می تواند پنهان شده باشد؟

طبقه بندی مجدد بحث برانگیز پلوتو به عنوان یک سیاره کوتوله و کاهش تعداد سیاره های منظومه شمسی از 9 به 8، ستاره شناسان را از کوشش برای کشف و کاوش آن منصرف ننموده است.

بخشی از جامعه علمی با الهام گرفتن از تعقیب بی وقفه پرسیوال لاول(Percival Lowell) در سال 1906، متعهد به وجود سیاره ای بزرگ به نام سیاره ایکس است که فراتر از حوزه نپتون پنهان شده است.

اکنون در این تازهترین مطالعه، یک گروه بین المللی، پویایی آسمانی ناپایدار منظومه شمسی اولیه را شبیه سازی کردند و حدس زدند که ممکن است یک غول یخی بسیار دورتر از آنچه لاول پیش بینی می کرد، وجود داشته باشد.

ناتان کِیب، یکی از نویسندگان این مقاله گفت: برای منظومه شمسی ما کاملاً قابل قبول است که چنین سیاره ابری اورتی را گرفته باشد(در گرانش خود اسیر نموده باشد).

کیب که ستاره شناس موسسه علوم سیاره ای است، تاکید نمود: این غریبه های پنهان در کلاسی از سیارات هستند که قطعاً باید وجود داشته باشند، اما توجه نسبتا کمی به آنها شده است.

بر اساس این مطالعه، سیارات غول پیکری مانند مشتری، زحل، اورانوس و نپتون خواهر و برادران دوقلو تشکیل می دهند. با این حال، گرانش قدرتمند آنها منجر به فعل و انفعالات متلاطمی می گردد و منظومه شمسی جوان را بی ثبات می نماید.

گاهی اوقات، سیاره ای از منظومه خارج می گردد یا به نواحی بیرونی رانده می گردد و در نتیجه ویژگی های مداری عجیبی ایجاد می گردد.

شان ریموند، نویسنده اصلی این پژوهش از آزمایشگاه اخترفیزیک دانشگاه بوردو می گوید: سیارات بازمانده مدارهای غیرعادی دارند که مانند زخم های قدیمی حاصل از خشونتی است که در گذشته تجربه نموده اند.

وی شرح داد که یک سیاره ابر اورتی تبعید شده از ستاره خود دور خواهد بود و برخلاف مسیر تقریباً دایره ای زمین، مداری دراز شبیه به بیضی به مانند یک دنباله دار خواهد داشت و با توجه به فاصله زیاد، تشخیص چنین سیاره ای بسیار چالش برانگیز است، زیرا کم نور خواهد بود.

ریموند و همکارانش شرح دادند که سیاره ابر اورتی نمی تواند سیاره X باشد که به وسیله لاول دنبال می شد.

کیب تاکید نمود: سیارات ابر اورتی در شبیه سازی های ما بسیار دورتر از مدار سیاره نهم پیشنهادی- حداقل 10 برابر دورتر- خواهند بود. شبیه سازی های ما نمی تواند این سیارات را در مدارهایی شبیه سیاره نهم قرار دهد.

آیا متوجه استفاده کیب از اصطلاح سیاره ها شدید که دلالت بر حضور چندین اجرام آسمانی پنهان دارد؟ این نشان می دهد که این یافته های تازه بر پتانسیل گسترده و بکر برای کشف های بیشتر در منظومه شمسی دلالت دارند.